Het is voor velen waarschijnlijk geen nieuws dat verschillende takken in de zorg de laatste jaren kampen met extreme wachtrijen, tekorten en daardoor stress. Ook als huisarts krijg ik te maken met de tekorten van het zorgsysteem. Patiënten die ik graag naar een specialist doorverwijs, krijg ik teruggestuurd met de mededeling dat er een wachtrij van een jaar is. Tijdens een spreekuur kan ik iemand maar tien minuten spreken, terwijl ik voél dat ik die persoon in een half uur al veel beter zou kunnen helpen. Frustrerend. Ik deel in dit artikel mijn visie op het huidige zorgsysteem, en waarom ik per september even een stapje terug heb genomen.
Lees hieronder verder, of beluister de podcastaflevering.
Tekorten door bezuinigingen op ouderenzorg, GGZ en ziekenhuizen
Als huisarts ben ik het eerste aanspreekpunt van patiënten en ben ik verbonden met veel specialisten binnen de zorg, waardoor ik vanaf de eerste rang merk dat het Nederlandse zorgsysteem onwijs onder druk staat. De laatste jaren is er veel bezuinigd op ouderenzorg. Waar je als huisarts vroeger eenvoudig mensen naar een verzorgings- of verpleeghuis kon verplaatsen, is dit tegenwoordig andere koek. Ook de opnameplekken binnen de GGZ zijn onwijs naar beneden gebracht, waardoor de GGZ met gigantische wachtrijen kampt.
Een ander slachtoffer van de bezuinigingen is de zorg in de ziekenhuizen. Waar je vroeger met na een keizerssnede nog twee weken werd opgenomen, omdat het een heftige ingreep is, kon ik zeven jaar geleden maar vier dagen opgenomen worden, en drie jaar later nog maar twee dagen.
Digitale zorg is efficiënt, maar lost niet alles op
Alle soorten van zorg zijn volledig uitgekleed, waardoor alles nu naar de huisarts wordt gedreven. Onze spreekuren zijn hierdoor overvol en bovendien is er een gigantische wachtrij. Ik werk gelukkig twee dagen per week op de praktijk doccs in Tilburg, waar we het anders aanpakken dan op de gemiddelde huisartsenpraktijk.
We zorgen voor een grotere efficiëntie door middel van het leveren van digitale zorg. Via de app kun je direct contact hebben met de huisarts dankzij een chat, waardoor je vanuit huis aan mij om advies kunt vragen, zonder dat daar een doktersassistent tussen zit. Na wat heen-en-weer “appen” kan ik je dan tips meegeven, of stel ik voor dat je alsnog bij me langskomt tijdens het spreekuur.
Dit is al een goede manier om het contact tussen de huisarts en de patiënt soepeler te laten verlopen, maar nog steeds loop ik tegen de makken van het algemene zorgsysteem in Nederland aan. Afgelopen zomer deelde ik er een post over op LinkedIn die behoorlijk viraal ging en gelukkig vooral steun opleverde.
Hoge druk voor huisartsen door het zorgsysteem en de maatschappij
Het vak van een huisarts is drukker en complexer geworden. Er zijn steeds minder mogelijkheden om met andere takken van zorg te schakelen. De boosdoeners? Aan de ene kant het zorgsysteem, aan de andere kant de toxische maatschappij waarin we leven.
Slechte verleidingen in de supermarkt
De verleidingen wat betreft eten en de prikkels rondom sociale media zijn twee grote oorzaken. Waar we tot 1970 nog onze groenten haalden bij de groenteboer, en brood bij de bakker, kunnen we nu alles op één plek vinden: de supermarkt. Helaas biedt deze plek ook een scala aan ongezonde, bewerkte producten die óók nog eens goedkoper zijn dan de gezonde alternatieven.
Meer stress en minder slaap door sociale media prikkels
De hoeveelheid stress die we met zijn allen ervaren is door de komst van sociale media onwijs toegenomen. Je wordt continu geprikkeld door een scherm dat oplicht van een chaotische groepsapp. Onze slaap leidt eronder, want voordat we naar bed gaan, kijken we op het schermpje nog even Netflix of scrollen we door TikTok.
Het aantal studenten dat met psychische klachten rondloopt, baart me echt zorgen. Als ik kijk naar mijn werk als huisarts en naar de klachten waar mijn patiënten mee aankomen, kan ik concluderen dat ik tijdens een spreekuur te maken krijg met de gevolgen van onze toxische maatschappij.
In plaats van dat ik de oorzaak aanpak, ben ik symptomen aan het bestrijden. Kan ik binnen dit systeem mijn werk nog met de juiste aandacht en energie uitoefenen? Als ik niet voldoende tijd krijg om te luisteren naar het verhaal van mijn patiënten? Als ik hen niet kan doorverwijzen naar de juiste specialist?
Kan ik mijn beroep nog met de juiste energie en aandacht uitoefenen?
Ik ben hierover – in samenspraak met doccs – het gesprek aangegaan met zorgverzekeraars. Ik heb hen mijn verhaal op tafel gelegd: als ik nu eens 40 minuten zou hebben, in plaats van de huidige 10-20 minuten, heb ik meer tijd om tot de kern te komen en iemand écht op weg te helpen. Helaas was het antwoord van de zorgverzekeraars dat het in relatie tot de energiecrisis en de inflatie niet relevant is om hier extra geld voor opzij te zetten.
Mijn conclusie? Het hele zorgsysteem is ingericht op het niét zien van mensen. Voor persoonlijke zorg, voldoende tijd en aandacht en de juiste doorverwijzing wordt onvoldoende budget vrijgemaakt.
Ik raakte steeds moedelozer van de situatie. Er is aan alle kanten een tekort en ik kan het niet oplossen. Wil ik nog bijdragen aan dit huidige systeem?
Nadenken over de volgende stap
Begin september nam ik even een stap terug. Even wat afstand, om met een helicopter view het grotere plaatje te bekijken. Ik wil zorg recht vanuit mijn hart leveren. Ik wil de juiste tijd en aandacht hebben voor mijn patiënten. De komende tijd ga ik even nadenken over mijn volgende stappen.
Wil je daarover sparren, wil je je verhaal kwijt, of wil je gewoon even reageren op mijn verhaal? Stuur me gerust een Instagram DM. Ik praat er graag met je over verder!
Commentaires